Album rodziny Kokorzyckich - gałąź Trójmiasto. Strona internetowa:  http://www.kokorzycki.com/

INDEX   CIEKAWOSTKI

"Nazwiska Polaków" - Kazimierz Rymut 

Kok-esz, Kok-el 1382, Kok-isz, Kok-ocha, Kok-ocz 1454, Kok-oć, Kok-ol, Kok-ol + us, Kok-or + owicz 1489, Kok-orz + ec 1430, Kok-orz + yc 1559, Kok-owicz, Kok-sz + ysz, Kok-uła, Kok-urewicz, Kok-usz + ko, Kokosz 1538 (od kokosz 'kura'), Kokosz 1442, Kokosz-an + ek, Kokoszka 1370 (od kokoszka 'młoa kura'), Kokosz-yc 1457, Kokoszek, Kokoszki-ewicz 1408, Kokoszk-owicz 1446, Kokosz-ński, Kokos-iński, Kokosz-ewski, Kokot 1398 (od kokot), Kokot-ek 1437, Kokot-ko 1440, Kokot-ki + ewicz, Kokot-k + owicz 1478, Kokot-owicz 1392, Kokoc-iński, Kokocki, Kokot-owski

Źródło: Encyklopedia Powszechna (Kodesz-Krasin) S. Orgelbranda 1864

Kokorzowcowie (z Kokorzowa), jeden z najstarożytniejszych rodów czeskich szlacheckich, znany już z przywileju króla Ottokara I Przemyśla z roku 1225. Siedzibą pierwotna tego rodu był gród Kokorzów, dziś folwark dóbr Nekmirzkich w Pelzeńskiem. Do stanu pańskiego czyli wyższej szlachty Kokorzowcowie zaliczeni zostali w roku 1637, a tytuł hrabiów otrzymali roku 1680

Kokorzyn, obecnie wspaniałe rozwaliny starodawnego grodu czeskiego, położonego o cztery mile od Pragi, a o godzinę drogi do zamku Widimi, w powiecie Pragskim (Bolesławskim). Czas zbudowania tego olbrzymiego zamczyska niewiadomy; podanie tylko mówi, że wybudował go jakiś Okorz wtedy, kiedy korzec pszenicy kosztował 9 krajcarów, a żyta 6; że syn jego był oblężony przez pana z Widimi, któru go zmusił do ucieczki, a tak opuszczony Kokorzyn stał się siedzibą rozbójników, między którymi odznaczał się srogością niejaki Petrowski, zkąd powstało przysłowie: Konka jako Petrowski. Prawdopodobnie gród zniszczont został w epoce wojny za czasów Jana Żiżki, wraz z miastem Hradskim, niedaleko ztąd leżącym. W XVII wieku Kokorzyn należał do Berków z Lipy i Dubu, a po bitwie Białogórskiej dostał się w posiadanie Adama Waldsteinal dziś jest własnością księcia Rohana, Widok tych rozwalin wraz z textem znajduje się w illustrowanem, znakomitej wartości pod względem artystycznym i historycznym, dziele czeskim: Starożitnosti a pamatky zemie czeskie, wydawanem przez J. Hellicha i W. Kandlera, rysowników i sztycharzy.